به راه بادیه رفتن...

از عجایب دنیا این است که می شود خاطراتی را به یاد آورد که هرگز از آن تو نبوده است. می شود آخر دنیا را دید، بی آن که نیازی به سفر کردن به آخر دنیا باشد. می شود عمری با کسی زندگی کرد، بی آن که لحظه ای با او هم سفره شده باشی. می شود طعم لب هایی را به یاد آورد که هرگز نبوسیده ای. می شود گرمی آغوش کسی را حس کرد که حتی لحظه ای او را در آغوش نگرفته ای.

از عجایب دنیا این است که می شود عاشق بود، عاشق ماند، بی آن که امیدی به وصال داشته باشی. می شود منتظر کسی بود، منتظر کسی ماند، در شهرهایی که شاید هرگز از آن دیدن نکرده باشد. یا در خیابان هایی که شاید هرگز از آن گذر نکرده باشد. یا حتی در ساختمان هایی که دلیلی برای حضورش وجود ندارد.

می شود کسی را دید، بی آن که او را دید. آن چه اصل است از دیده پنهان است.* تا چشم دل هست، چه نیازی به چشم سر؟

چشم دل باز کن که جان بینی

آن چه نادیدنی است، آن بینی**

شاید در نظر بیهودگی باشد و بیهودگی نوعی خطای زندگی انسانی. اما مگر انسان چقدر عمر می کند که نخواهد عمر به بیهودگی بگذراند؟ :)

+به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل

وگر مراد نیابم، به قدر وسع بکوشم

#سعدی

+بشنوید.

 .It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye *

The Little Prince-

**هاتف اصفهانی