من یک سری عادت های بعضا عجیب و غریب دارم که هیچ جوره نمی توانم ترک شان کنم. مثلا ظرف ماست، خورش، نمک، لیوان... همه باید سمت راست بشقابم باشد. برچسب خودکارهایم باید سمت چپ گیره اش باشد. همه ی مخاطب های موبایلم باید عکس داشته باشند. فونت نوشته های بلاگم باید Arial باشد. (سایزهای بیان با میهن بلاگ فرق می کند... قبلا همیشه با سایز 3 و بولد می نوشتم، الان با سایز 2 و حالت عادی می نویسم.)

یا ساختار جمله هایم را به هم می ریزم مثلا. صفحه ی home موبایلم باید سه صفحه باشد و فقط پایین ترین ردیف هر صفحه، shortcut های اپ هایم باشند. صفحات اصلی اپ هایم هم باید سه تا باشد، اما صفحه ی آخرش از چهار جای موجود ردیف آخر، فقط دوتایش پر باشد. مسلما اپ های من از این میزان خیلی بیشتر است، اما قطعا خدا حالت hidden را بیهوده نیافریده!


فکر می کنم این اندوهی که همیشه با من است و گاهی اوقات مزه ی خوشی را در دهانم زهر می کند هم نوعی عادت باشد. عادتی که نمی توانم ترکش کنم... به هر حال هر چه باشد، ترک عادت موجب مرض است!